Tē
11 Chiong Tú tio̍h hong-sîn-lâng
Tē
jī lia̍p hêng-seng tòa chi̍t ê hong-sîn ê lâng.
"Ha!
Ha! Ha! Góa ê fans lâi ah!" khòaⁿ tio̍h sió ông-chú,
hong-sîn lâng tō hn̄g-hn̄g kiò--chhut-lâi.
"Lí
hó," sió ông-chú kóng. "Lí ê bō-á chiâⁿ
kî-koài."
"Che
sī iōng lâi kiâⁿ-lé ê," hong-sîn lâng ìn. "Nā ū
lâng phah chio-ho͘, góa tō kā kiâⁿ-lé. Khó-sioh lóng bô
lâng lâi chia."
"Sī
o͘h?" sió ông-chú ìn, m̄-koh i thiaⁿ bô.
"Lí
siang-chhiú phah pho̍k-á," hong-sîn lâng kiàn-gī i.
Sió
ông-chú phah pho̍k-á. Hong-sîn lâng bō-á the̍h khí-lâi,
chin ū hong-tō͘ kā i kiâⁿ-lé.
"Che
pí khì kok-ông hia khah hó-sńg." sió ông-chú án-ne
siūⁿ. I koh chi̍t kái phah pho̍k-á. Hong-sîn lâng koh chi̍t
kái the̍h bō-á khí-lâi, kā i kiâⁿ-lé.
Án-ne
lâi-lâi khì-khì gō͘ hun-cheng liáu-āu, sió ông-chú thiám
ah, sńg che chin tan-tiāu.
"Boeh
án-chóaⁿ," i mn̄g, "bō-á chiah ē lak lo̍h-lâi?"
M̄-koh hong-sîn lâng bô teh thiaⁿ, i kan-ta ài thiaⁿ o-ló ê
ōe.
"Lí
chiâⁿ-si̍t sī góa ê fans?" i mn̄g sió ông-chú.
"Siáⁿ
sī fans?"
"Góa
ê fans tō sī sêng-jīn góa sī chia siōng hó-khòaⁿ, chhēng
siōng-súi, siōng hó-gia̍h, siōng chhong-bêng ê lâng."
"Lí
ê hêng-seng téng-koân kan-ta ū lí niâ!"
"Kóng
hō͘ góa hoaⁿ-hí lah! Chò góa ê fans lah!"
"Góa
sī lí ê fans," sió ông-chú, keng-thâu gia̍h chi̍t ē,
kóng, "Án-ne lí tō hoaⁿ-hí?"
Sió
ông-chú tō kiâⁿ-khui.
"Tōa-lâng
si̍t-chāi ū kàu kî-koài," iân-lō͘ kiâⁿ, i án-ne
siūⁿ.
--
第
11
章 拄著風神人
第二粒行星
tòa
一个風神
ê
人.
"哈!
哈!
哈!
我
ê
fans 來
ah!"
看著小王子,
風神人
tō
遠遠叫出來.
"你好,"
小王子講.
"你
ê
帽仔誠奇怪."
"這是用來行禮
ê,"
風神人應.
"若有人拍招呼,
我
tō
kā 行禮.
可惜攏無人來遮."
"是
o͘h?"
小王子應,
m̄-koh 伊聽無.
"你雙手拍噗仔,"
風神人建議伊.
小王子拍噗仔.
風神人帽仔提起來,
真有風度
kā
伊行禮.
"這比去國王遐較好耍."
小王子
án-ne
想.
伊
koh
一改拍噗仔.
風神人
koh
一改提帽仔起來,
kā 伊行禮.
Án-ne
來來去去五分鐘了後,
小王子
thiám
ah, 耍這真單調.
"欲按怎,"
伊問,
"帽仔才會
lak
落來?"
M̄-koh 風神人無
teh
聽,
伊
kan-ta
愛聽
o-ló
ê 話.
"你誠實是我
ê
fans?" 伊問小王子.
"啥是
fans?"
"我
ê
fans tō 是承認我是遮上好看,
穿上媠,
上好額,
上聰明
ê
人."
"你
ê
行星頂懸
kan-ta
有你
niâ!"
"講予我歡喜
lah!
做我
ê
fans lah!"
"我是你
ê
fans," 小王子,
肩頭
gia̍h 一下,
講,
"Án-ne 你
tō
歡喜?"
小王子
tō
行開.
"大人實在有夠奇怪,"
沿路行,
伊
án-ne
想.
--
XI
LA
DUA planedo estis loĝata de malmodestulo.
"Ha!
Ha! Ha! Jen vizito de iu admiranto!" de malproksime ekkriis la
malmodestulo, tuj kiam li ekvidis la etan princon.
"Bonan
tagon," diris la eta princo. "Vi surhavas strangan ĉa
pelon."
"Ĝi
estas por saluti," respondis la malmodestulo. "Por saluti,
kiam oni min aklamas. Bedaŭrinde, neniam iu pasas tie ĉi."
"Ĉu
vere?" diris la eta princo, kiu ne komprenis.
"Klapfrapu
viajn manojn unu kontraŭ la alia," konsilis la malmodestulo.
La
eta princo kunfrapis siajn manojn. La malmodestulo modeste salutis,
levante sian ĉapelon.
"Tio
ja estas pli amuza, ol la vizito ĉe la reĝo," pensis la eta
princo. Kaj li denove kunfrapis siajn manojn. La malmodestulo denove
salutis, levante sian ĉapelon.
Post
kvin minutoj de tiu ekzercado la eta princo laciĝis pro monotoneco
de la ludo.
"Kaj
kion fari," li demandis, "por ke la ĉapelo falu?" Sed
la malmodestulo ne aŭdis. La malmodestuloj ĉiam aŭdas nur laŭdojn.
"Ĉu
vi vere multe admiras min?" li demandis la etan princon.
"Kion
signifas admiri?"
"Admiri
signifas rekoni, ke mi estas sur la planedo la plej bela, plej bele
vestita, plej riĉa, kaj plej inteligenta homo."
"Sed
vi estas sola sur via planedo!"
"Faru
al mi tiun ĉi plezuron! Tamen admiru min!"
"Mi
admiras vin," diris la eta princo, levante iom siajn ŝultrojn,
"sed kiel tio povas interesi vin?"
Kaj
la eta princo foriris.
"La
grandpersonoj certe estas tre strangaj," li nur pensis dumvoje.
--
No comments:
Post a Comment